Gdyby wyjąć prace studentów
z kontekstu dydaktycznego pracowni i zestawić je ze sobą, wywołamy wrażenie przypadkowości czy wręcz nieznośnego chaosu. Każda z nich artykułuje jakiś problem, czegoś żąda, coś wyraża, zakłada jakiś swój model świata – zespolony z autorem, chce być odrębnością.

Ale każdy obraz ma również potencjał, który ujawnia się, gdy znajdzie się w odpowiednim sąsiedztwie. Dialogi, więzi, przyciągające się energie bynajmniej nie należą do ontologicznej natury obrazów, lecz powstają w głowie wybierającego. Ciągi treści powstałe z bezładu nie śniły się ich twórcom.

... obraz przedstawiający tort, w sąsiedztwie obrazu postaci leżącej w trawie, przeobraża się w rekwizyt, zwiastun dramatu.
... abstrakcyjna praca wyklejona z pasków pakowej taśmy przez niespodziewane towarzystwo urealnia się do urbanistycznej struktury. ... ujęte w ramy rygorystycznego porządku spiętrzone obrazy sugerują ludzką postać...

Uzasadniając każde zestawienie, wybierający z pewnością przebiłby się do sfery intersubiektywności, narzuciłby mu sens, zwłaszcza że jakiegoś sensu widz i tak oczekuje. Lecz mimo usilnych starań, by jego wybory generowały jakieś znaczenie, wybierający doznaje poczucia daremności: niewspomagany słowem porządek okazuje się wyłącznie subiektywny. Każdy z widzów może przecież inaczej zaktualizować potencjał obrazów, uruchomiony sąsiedztwem.

Wystawa gromadzi dzieła osobne, powstałe w różnych czasach i okolicznościach, na rozmaite tematy - albo i bez, ekspresje indywidualności często nieznających się nawzajem osób.

Czy z takiego tworzywa da się zrobić film?

Kontynuację eksperymentu zdecydowali się podjąć studenci Pracowni Animacji.

kurator: Piotr Kotlicki
2014

Na wystawie znajdują sie prace studentów powstałe w ramach zajęć prowadzonych przez prof. Ryszarda Hungera, dr. hab. Mirosława Ledwosińskiego oraz prace własne studentów.

Autorzy prac:
Sandeep Rampal Balhara, Przemysław Brynkiewicz, Maciej Edelman, Tomasz Gajewski, Jan Grobliński,Kamila Ilnicka, Joanna Kamińska, Alicja Kozak, Żaneta Kukowska, Szymon Kuriata, Robin Lipo, Robert Mainka, Katarzyna Maluga, Sara Morawska, Aleksandra Pawłowska, Sonia Orlewicz-Zakrzewska, Dominika Ożarowska, Stephanie Reinhart, Adam Romanowski,Olga Samosionek, Maurycy Stankiewicz, Martyna Strzelczyk, Agnieszka Wąsik, Jan Zalewski.

Na początku te zajęcia - czyli kompozycja i plastyka - miały być dla studentów młodszych lat: operatorów, reżyserów, fotografów -  lekcją z proporcji, celowości budowania obrazu, teorii i praktyki koloru. Najlepiej zilustruje to błyskotliwa i pełna humanizmu wypowiedź Maurice'a Denice: „każdy obraz zanim stanie się koniem bitewnym, kobiecym aktem czy bukietem kwiatów, jest przede wszystkim płaską powierzchnią pokrytą kolorami, uporządkowanymi wedle jakiejś zasady”, lub równie błyskotliwa, ale pozbawiona humanizmu definicja Wasilija Kandinsky'ego: „Celowość obrazu /czyli, kompozycja/ dotyczy umieszczania w nim form ze względu na ich znaczenie dla całości, a nie ze względu na działanie poszczególnego elementu”.
Jednak z czasem wszystko wymknęło się spod kontroli. Wymyślony proces dydaktyczny okazał się „za krótką kołdrą” i został zdemolowany przez potrzeby i oczekiwania studentów. Wystawa, którą oglądamy, to bardziej „Sąd ostateczny”, „Kuglarz” czy „Wędrowiec” niż „Kompozycja statyczna”, „Rytm”, „Złoty podział”. Studenci nie dali się sformatować, a nowe czasy ukazały inną destynację.
Uczucia i emocje, poezja i sny, nie zostały tu namalowane farbami na papierze, one się wdarły do tych studenckich prac niejako siłą, „Obrazy można malować wszystkim, nawet farbami” /Max Ernst/, a cel uświęca środki: zły gust to tylko odmiana dobrego smaku i na odwrót, a najważniejsze jest, żeby nie pozostawić widza obojętnym. Obrazy, rysunki, kolaże, zrealizowane zostały szybko, w pośpiechu, a ich twórcy zmierzali najprostszą drogą do celu. Nie oznacza to jednak, że określa je bylejakość, przeciwnie; charakteryzuje je: bogactwo, jaskrawość, barwność, blask, prostota, umiar/brak umiaru, pysznią się jedne przed drugimi, demonstrują swoją urodę, brzydotę, czystość i brud. Mają „złożoną osobowość”, jak człowiek, „który jako jedyne stworzenie na świecie, nie chce być tym czym jest”.

dr hab. prof. PWSFTviT Mirosław Ledwosiński

Wystawa pokazuje jak można szukać i znajdować to co łączy, nadaje nowe sensy i nowe znaczenia, tworzy zaskakujące konteksty, odkrywa nieograniczone możliwości wyobraźni, emanuje energią, pozbawiona wszelkiej dydaktycznej poprawności, przywraca wiarę wartościom wizualnej wizji.

prof. Ryszard Hunger

If works of students are extracted from the teaching context of the studio and juxtaposed, we will create an impression of fortuity or even unbearable chaos. Each of these works articulates a problem, requires something, expresses something, assumes its own author-related model of the world, wants to be an individual piece of art.

But every picture also possesses its potential which comes to light when it is found in the suitable juxtaposition. Dialogues, bonds, energies attracting other energies are by no means part of the ontological nature of the pictures but they come into being in the mind of the chooser. Content sequences that have originated from the disorder, have never appeared in dreams of creators.

...the picture presenting a layer cake near the image depicting a person lying in the grass, is transformed into a requisite, the herald of the drama. ...the abstract composition made from strips of the packing tape stuck together acquires reality by the unexpected companionship, becoming a town-planning structure. ... piled pictures, seized into frames of the rigorous order, are suggestive of a human figure...

While justifying each juxtaposition, the chooser would certainly break through to the realm of inter-subjectivity, by giving it sense, especially that some sense is anyway expected by the viewer. However, in spite of persistent efforts by the chooser to make his choices generate some meaning, he experiences a sense of vainness: the order unsupported by a word turns out to be only subjective. After all, every viewer can update differently a potential of pictures activated by the vicinity.

The exhibition is a collection of separate works created in various periods of time and under various circumstances, on various themes or without a subject, expressions of individuality of people who often do not know one another.

Can a film be made from such material?

Students of animation studio have decided to undertake to continue the experiment.

curator: Piotr Kotlicki
2014

The exhibition presents the works created by the students within the framework of classes taught by Prof. Ryszard Hunger, dr hab Mirosław Ledwosiński, and students’ own works.

Authors:
Sandeep Rampal Balhara, Przemysław Brynkiewicz, Maciej Edelman, Tomasz Gajewski, Jan Grobliński, Kamila Ilnicka, Joanna Kamińska, Alicja Kozak, Żaneta Kukowska, Szymon Kuriata, Robin Lipo, Robert Mainka, Katarzyna Maluga, Sara Morawska, Aleksandra Pawłowska, Sonia Orlewicz-Zakrzewska, Dominika Ożanowska, Adam Romanowski, Maurycy Stankiewicz, Martyna Strzelczyk, Agnieszka Wąsik, Jan Zaleski

At the beginning, these classes on Composition and Fine Arts were aimed at first years’ university students such as future operators, directors, photographers to teach them proportion, intentionality of building an image, theory and practice of the colour. It is best illustrated by the brilliant and full of humanism statement by Maurice Denis: “Remember that a picture, before being a battle horse, a nude or a bouquet of flowers, an anecdote or whatnot, is essentially a flat surface covered with colours assembled in a certain order”, or the equally brilliant, though devoid of humanism, definition by Wassily Kandinsky: “The goal of a painting (that is to say, the composition) refers to forms being placed within it for their meaning to the whole, and not because of the action of each element”.
However over time, everything got out of control. The invented teaching process proved to be insufficient and it became demolished by needs and expectations of students.
The pictures we are watching at this exhibition are more like “The Last Judgement′, “The Juggler” or “The Wanderer” rather than “The Static Composition”, “The Rhythm”, “The Golden Section”. The students did not surrender to being formatted and new times showed another destination..

Feelings and emotions, poetry and dream were not painted here with paints on a piece of paper, they rushed into these students’ works by force, appropriating and domineering the creative process –here we face an act of violence and travel into the unknown with a risk which is the core of every true creation. “Pictures can be painted with everything, even paint” (Max Ernst) and the end justifies the means: bad taste is only a variety of good taste, and vice versa, and it is most important, not to leave the viewer insensible.
Paintings, drawings, collages were executed quickly, in haste and their authors chose the simplest way of getting what they wanted.   This does not mean that these works are kind of sloppy - on the contrary, they are characterized by abundance, vividness, full colours, brightness, simplicity, moderation – inordinacy; they flaunt before one another, demonstrate their own beauty, ugliness, cleanness and dirt. They have a complex ‘personality’ like a human being “who, as the only creature in the world does not want to be who he is′.

dr hab. prof. PWSFTviT Mirosław Ledwosiński